Who Am I?!

Who Am I?!
Why do artists produce self-portraits? I think there are several reasons. Firstly, they try to look at their selves. How do they see themselves? Do they really know themselves? Secondly, they try to show others their emotions. For example, Van Gogh, he had a lot of depressed periods. In those periods his paintings were painted with more sadly colours and much more vague, than in more happier periods. And thirdly, they just want to make an inheritance for others to see, much later, how those artists looked like.

Every self-portrait is saying something different. In Van Gogh’s: Self-portrait as an artist, you can see Van Gogh is looking quite sad and sombrely. The colour on the background is also quite simple and sombrely. Van Gogh used a lot of brushstrokes in his paintings to show a deep contrast and make it look even worse sad. It’s done to show he thought there was no point of living no more for him. Later he committed suicide. If you would compare the dark blue self-portrait to the light blue self-portrait, both from 1889, you can see that the lighter one is less sad and it makes you think that one has been made in a less depressing period, still you can see a lot of big curves on the background, showing he still got a confused and twisted mind, full of problems. Van Gogh’s most distinctive qualities, in my opinion, the brushstrokes, which he always uses, and the “stripes”, in most paintings he paints in small stripes. Another quality you could say would be his use of colour mingle, mixing two different complementary colours.

Another painter producing a lot of self-portraits is Paul Gauguin. He used a lot of humour and symbolic meanings in his paintings. F.e. in “Self-Portrait”, from 1889, he used a lot of symbols from the story of Adam and Eve, to show that temptation is easy, but punishment is hard to bear. In “Self-portrait dedicated to carrier” Gauguin looks quite old, fatigue and has got dark lines around his eyes, showing a kind of burn-out. When you get rid of the green strokes in the painting he looks much younger and the painting now looks much better.
On the other hand, Judith Leyster, painting no symbols, but showing expressions ab
out herself. To me she’s looking quite untrained and simple, however still looking happy and artistic with a beautiful picture on the background. Under the painting there is her original plan for the painting, looking much less beautiful and you can see something odd to her cheek and chin.

Andy Warhol, a painter that came up much later, had also his own style. He’s very famous for his Marilyn Monroe paintings, but he also made some self-portraits. His self-portrait from 1986, showing four crazy-looking Warhols in weird colours made with a computer. He was showing four different sides of himself, however all four in the same style. The painting looks really simple, but I guess it has a meaning too. It’s just expressing different emotions and styles of people.

And so you see, every painter has its own style of painting and wants to tell different things, still, they are all made for a comparable reason.

Dansvoorstelling Venus

Venus
Woensdag 6 april ’11 gingen alle derdeklassers naar de dansvoorstelling Venus in het Scheldetheater te Terneuzen, opgevoerd door de Amsterdamse dansgroep AYA. Dit trotse geesteskindje van choreografe Wies Bloemen werd gedanst door zeven vrouwelijke dansers en een man.
Venus behelst de innerlijke kracht van de vrouwelijke sekse. Dit wordt uitgebeeld door middel van dingen als oergeluiden, strijddansen en het baren van kinderen. De voorstelling oogt enigszins feministisch, en stelt ook allerlei vragen over de vrouwen. Waarom scheren ze hun haar? En waarom zijn ze vaak zo onzeker? De choreografe wil duidelijk het gevoel van herkenning opwekken. Ze wil ons een spiegel voorhouden, waarin we onszelf herkennen.
De voorstelling is bedoeld om pubers leren kennis te maken en leren om te gaan met zulke situaties, met de boodschap: wees jezelf, twijfel niet aan jezelf en maak je eigen keuzes. En, misschien wel belangrijker, respecteer de kracht van een vrouw.
Het zijn allemaal hele herkenbare situaties en dingen, dus zouden ze in het echte leven ook kunnen voorkomen. Het is wel eerder een abstract verhaal, met kleine scènes over kleine “verhaaltjes”, hoewel ze niet aan elkaar verbonden zijn. Ook behelst de show verschillende emoties, zoals (heel overdreven) lachen en (erg hard) huilen. Deze emoties zijn zo duidelijk, dat ze erg aanstekelijk zijn. Het lachen doet iedereen automatisch mee.
De cast bestaat uit zeven vrouwelijke dansers en een mannelijke. Hoewel ze allen redelijk slank zijn gespierd en hun leeftijd redelijk gelijk is, zijn ze stuk voor stuk verschillend. Verschillende huidskleuren, alle soorten haarkleuren en diverse karakters. Hun kostuums en rollen zijn altijd redelijk gelijk afhankelijk van de scene. Afhankelijk van de scene, is ook de dansstijl. Het ene moment zijn er solos of duetten. Vaak werd ertussen gewisseld en maakte een ander de dans af. Die interactie was apart om te zien.
Diverse dansstijlen werden gebruikt voor “Venus”, bijna allemaal modern en expressionistisch. Ook werd er wat internationaal gedanst, zoals de krijgsdans, op Afrikaanse manier, er werd gebreakdanced en musicaldans gedanst bij de liedjes.
Er werd royaal gebruik gemaakt van acties als vallen, springen en rennen. Het ene moment was de dans zeer vloeiend, en plots verandert de sfeer in erg explosief. Dit geeft een apart effect, maar men verliest de rode draad daar snel door. Want het tempo is eerst niet zozeer snel, en ineens gaat het verschrikkelijk snel. Er word geen echte herhaling, harmonie of spiegelijk gebruikt. Het danspatroon was niet duidelijk te zien, doordat we praktisch vooraan zaten.
Telkens werd er geswitcht tussen duetten, solo’s en groepsdansen. Als solo komen de dansers als sterk en weerbaar over, terwijl het in de duetten lijkt alsof ze zeer afhankelijk van elkaar zijn, als een twee-eenheid.
Veel dansstukken waren verdeeld in solo’s of duetten, iedereen, of elk duo, kreeg ongeveer evenveel tijd om hun dans te doen, de tempo’s en energiekheid verschilden per dans. Meestal overheerst een redelijk snel tempo. Vaak wordt op een krachtige manier gedanst, maar toch redelijk gecontroleerd. Forse, grote bewegingen werden gemaakt, en een groot deel van het podium werd benut.
Soms zingt een van de dansers zelf, andere keren wordt er gewoon muziek afgespeeld. De zelf gezongen liedjes waren redelijk traag, de afgespeelde liedjes wat sneller. Het is een collage van verschillende liedjes die niks met elkaar te maken hebben, een combinatie van pop, hiphop, omgevingsgeluiden en rustige muziek. De muziek was een combinatie van ingetogenheid en uitbundigheid, en deed functie als leidraad. Helaas was het allemaal bestaande muziek en ook niet live opgevoerd.
De tekst die in het stuk werd gesproken, werd vertelt door een persoon tegelijk, als monoloog, op verhalende wijze of om te vertellen hoe ze zelf zijn. Het is bedoeld om, ook, over de kracht en problemen van vrouwen te praten.
Het decor is een simpel vaststaand grijs doek met enkele abstracte lijnen, simpel, maar toch ziet het er leuk uit. Het is somber en grauw, maar met gekleurde lichten ziet het er heel anders uit. Het wordt enkel als achtergrond gebruikt, en er worden geen rekwisieten gebruikt.
De kostuums zijn afhankelijk van de scene. Bij normale dansen zijn ze simpel en niet erg kleurrijk, bij speciale scènes, zoals de emotiescene, zijn ze groot, vol kleuren en fantasierijk. De dansers dragen geen schoenen, daardoor bewegen ze makkelijker en het is fijner om een voet in je nek te leggen dan een naaldhak.
De sfeer begint rustig en bouwt langzamerhand op. Tussen de scènes door wisselt deze, bijvoorbeeld van liefde naar conflict.
Ik vond de voorstelling niet erg goed. Misschien komt het doordat ik niet zo van dansvoorstellingen houdt, maar los daarvan vond “Venus” niet echt spectaculair. De dansen waren redelijk vreemd en niet enorm vermakelijk.

Andy Warhol assignment

For art class I've written a poem that matches with a digitally manipulated self portret.

The poem:

Farewell

Vague is my life without you

teardrops falling down on your photos

making them vague

You were slipping through my hands,

like ice,

melting by the sun of another

Memories, stolen by the time

or given to the fire

but the ashes can't make me forget

It's been seven days now

feels like seven years

or more like a century

Seeying you,

trying to catch you,

you're like a shadow

Feeling the wind blowing,

throug my hair.

It's cold up here

One last deep sigh,

closing my eyes.

Jump.

hearing a woman screaming,

falling,

feels like ages,

touching the ground,

in one big slam.

lying there,

blood flowing all around me,

sirens shrieking

the world's getting darker.

Peace...

Rest...

Finally...

Judith Leyster assignment

This is my assignment about Judith Leyster. I had to write a poem, using fixed words, and make a drawing about it, in my own style. I like etching style, but unfortunately I didn't had the right colours. My poem is about Judith's fears, so you see a full moon, a howling wolf, two spiders, a bat and a little girl carefully watching the wolf. Because we had to use fixed words, it was hard to make a good poem. The result is not my best poem ever, but it was nice to do.

The poem:

I am Judith Leyster

I'm sometimes very happy, mostly a bit rare

I wonder, why I always feel so scared

I hear the hounds howling

I see the spiders crowling

I want to forget my fears,

by painting this whole dream

I am Judith Leyster

I pretend to fade away my fears, well,

I'm trying anyway

I feel desperately, waiting for the day

I touch the morning sun lights,

my fears go with every golden ray

Still I worry if my tears could ever go away

I cry for the pain that filled my heart

I am Judith Leyster

I understand that it's just my own imagination
I say it loud out in myself, it's just my own creation

I dream my first nice dream ever,

grass green, skies blue

I try to make such a dream really come true

I hope I'll never be afraid again

I am Judith Leyster

This is the letter that I wrote about my Van Gogh drawing. For my drawing I had a 6 and for this letter I received a 7.

November 25th 2010

Dear Jack,

I am writing you this letter because I want to tell you about the painting I made during art class. The assignment was the following: "make two self-portraits in Van Gogh style, both expressing a different feeling". It was really hard to do, because Vincent Van Gogh had a strange style of painting. I didn't succeed well according to two reasons. Firstly, as you know: I'm not that good at art class. Secondly, I missed three or four lessons, because I was on a holiday in Egypt, as I told you in my last letter. It was really nice and sunny over there, but anyway.

You can see I was in a really angry mood, back then, as you can see in the picture of the painting. I used colours like yellow and red and black, real angry colours. And I painted it very roughly and with big brushstrokes.

The painting doesn't really show who I am, but more or less how I felt then. I was angry. And after I had received my mark I became even more angry. haha

I know I didn't succeed that well. Both, because I was in a hurry, becaused I missed some lessons, and because I really messed it up when I was painting the face. Luckily I haven't got a picture which shows te face on it, so you can't see that. But believe me, you don't want to see it. Accidently I used a much too large brush and because Sven did hit me (not on purpose, of course) while I was drawing the nose, it looked like I had my nose awry.

I'll tell you more in my next letter.

Kind regards,

Laurens

This is my collage about myself. it includes some of my interests, hobbys and favorites, like my favorite actor Michael Clarke Duncan and Donald Duck. You like it?

I wanted to place to new (master)pieces from artclass, but my computer says: bestanden beschadigd. WHAT NOW?